H oμάδα
φίλων του και η Εθνική Νέων Ανδρών, του Κώστα Μίσσα, έδωσαν… ρέστα
(73-73) στο καθιερωμένο, πέμπτο φιλικό, στην μνήμη του αλησμόνητου
Γιάννη, που χάθηκε άδοξα, πέντε χρόνια πριν.
*
Στοπ
καρέ στην τελευταία εικόνα του απογεύματος… Το ματς έχει μόλις
ολοκληρωθεί, το τελικό 73- 73 στέκει ασάλευτο στον φωτεινό πίνακα του
ΕΑΚ (για παράταση, ούτε λόγος…) και οι δύο ομάδες, μαζί, ένα «κουβάρι»,
στη σέντρα του παρκέ. «Ζντο» στον κλασικό ρυθμό των τριών χρόνων και
ακροτελεύτια, ρυθμική φωνή- σφραγίδα, μόνο αυτό: «Βούλ-γα-ρης»! Και
τέλος…
Ήταν
το απόγευμα του Γιάννη. Τύποις απών, ουσία (πάντοτε) παρών, έστω και
από λίγο πιο ψηλά. Χάρις σ’ εκείνο το μοιραίο απόγευμα του 2007, όταν ο
άσος, τότε, του Παγκρατίου, με τη θητεία και στον Παναθηναϊκό του Ζέλικο
Ομπράντοβιτς, «γονάτισε» στο τσιμέντο της Πατησίων, κοντά στο
Πολυτεχνείο, προσπαθώντας ν’ αποφύγει, με τη μηχανή του ένα παιδί…
Στο,
εις μνήμην, φιλικό, για πέμπτη συνεχή χρονιά, ήταν όλοι τους εκεί.
Φίλοι, πρώην συμπαίκτες, συγγενείς, κόσμος που τον έζησε απ’ έξω να
«οργώνει» τα παρκέ, άνθρωποι της άλλοτε ομάδας του, του Φαίακα (Δημάκος,
Παυλογιάννης, Χάρη κ.λπ.), άνθρωποι των άλλων κερκυραϊκών ομάδων
μπάσκετ (ΚΓΣ, Ιόνιος, Σχερία), πιτσιρικάδες των ακαδημιών, που μεγάλωσαν
κομμάτι, ακούγοντας τον μύθο του…
Η,
για πρώτη φορά, συμμετοχή της εθνικής ομάδας Νέων Ανδρών, του Κώστα
Μίσσα, με συνοδό τον (και) πρόεδρο της ΕΣΚΑΒΔΕ, Κώστα Νικάκη, έδωσε
ακόμη περισσότερο φως στο απόγιομα… Αυτοί, με της ομάδα «Φίλων Γ.
Βούλγαρη» (με παίκτες, όπως ο Γάιος Σκορδίλης, φέτος του Ικάρου
Καλλιθέας και ο Αλέξανδρος Τόλιας, του Αιγάλεω), όπως ανέφεραν, στο πίσω
μέρος, και οι λευκές τους εμφανίσεις…
Παρούσα,
πρώτη σειρά στις εξέδρες του ΕΑΚ, και η μητέρα του. Στα μαύρα, του
πένθους, κρατώντας στα χέρια μια ανθοδέσμη, που της προσέφεραν οι φίλοι
του παλικαριού της, «έσπασε» λιγάκι πριν την έναρξη, όταν τηρήθηκε
ευλαβικά ενός λεπτού σιγή. Πριν, όλο το ΕΑΚ, ξεσπάσει σε χειροκροτήματα.
Κάπου 200 άτομα. Περισσότερος από ποτέ…
Μετά, παίχτηκε μπάσκετ. Με ανταγωνιστικότητα μεγάλη και εντυπωσιακές φάσεις εκατέρωθεν. Έτσι, όπως θα ‘θελε και ο Γιάννης…
